Ja, daar sta je dan in al je kwetsbaarheid op een podium bij Spirit Coaching, met Antoinette ( voorheen Mahatma) Revier. Zomaar in het diepe gesprongen. Ik wist niet waar ik precies terecht zou komen, ik wist niet wat er aan de hand was met mij, maar wel dàt er wat was en dat ik hier naartoe moest gaan. Ik was zo misselijk, alsof ik vergif had binnengekregen. Al dagen voor deze 2 daagse Intensive voelde ik dat.
En wat had ik te verliezen? Alleen maar mezelf. Beroerder kon het niet. Ik was vastgelopen in woede. Op de hele wereld. Maar vooral op mij. En intens verdriet. Het lukte me niet om uit te breken en mijn potentie te leven. Ik trok steeds de dingen aan die mij juist niet hierin faciliteerden. Ik bleef maar rondcirkelen in een kleinere ruimte dan de ruimte die ik werkelijk kon zijn. Hoe kon ik dan mijn patiënten helpen? Hen voorleven in wat er werkelijk mogelijk was?
Het podium
Op dat podium kwam ik terecht in een heel oud stuk. Wat ik vergeten was. Hoe intens opgesloten ik mij had gevoeld in de kindertijd. En ja, ik sta op dat podium te lachen. Maar dat was ook van de zenuwen. Kwetsbaar was ik als dokter, voor een publiek van 150 man. Want ik was en ben ook mens.
Op dat podium kwam het tot een climax. Mijn lichaam ging alle kanten uit, er wilde iets uit, dat kon ik ook niet meer tegenhouden. Het voelde alsof er een ballon werd doorgeprikt die ik zo veel jaren in mij had opgesloten gehouden. Een ballon van woede, onmacht, frustratie, verdriet en nog meer. Het lichaam vertelde dat. Vertelde dat aan mij. En het was zichtbaar voor iedereen.
Loslaten van bepaalde gevoelens
En wie kent dit niet? Deze gevoelens. Deze realiteit waarin we leven zit er vol mee. Is het nu dan eindelijk de tijd om dit drama los te laten? Ik had al zo veel gedaan aan innerlijk werk, noem een therapie, en ik heb het gedaan, ondergaan. Gewoon ook omdat ik wilde helen, wilde weten, nieuwsgierig ben en omdat ik de ruimte wil zijn voor de mens die bij mij komt voor hulp.
En dan zo een heftig moment op dat podium. Het overviel me. Maar wat een bevrijding daarna. Wat een lichtheid, wat een vreugde. Het kwam op het juiste moment.
Heb jij dat ook wel eens? Dat je weet dat je ergens naar toe moet? Dat het is alsof je erheen wordt geduwd, gedreven, je hele wezen schreeuwt dat je er naar toe moet gaan, ook al heb je 10 keer 'geen tijd' ervoor.
Ga dan toch maar zal ik je zeggen, want het kon wel eens een moment zijn dat je hele leven een wending kan nemen naar veel meer mogelijkheden, vrijheid, ruimte en meer JIJ zijn......
